काठमाडौ, माघ १३,

पाकेटमार समात्दा पनि हाकिमहरू लहरै बसेर पत्रकार सम्मेलन गरी आफ्नो 'बहादुरी' बयान गर्ने प्रहरी एक उच्च सुरक्षा अधिकृतले गरेको हत्याबारे भने यतिखेर मौन प्रायः बसेको छ । सशस्त्रका नायब महानिरीक्षक (डीआईजी) रञ्जन कोइरालाले आफ्नै श्रीमती गीता ढकालको हत्या गरेको प्रकरणमा देखिएको प्रहरी मौनताले थुप्रै प्रश्न जन्माएको छ ।

प्रहरीले पीडितको उजुरीभन्दा 'डीआईजी' भएकैले पीडक कोइरालाको कुरा बढी पत्याउँदा घटनाको वास्तविकताको खुलासामा निकै समय खर्चिएको थियो । अहिले पनि प्रहरीले औपचारिक रूपमा यतिमात्र भनेको छ, 'उसले (कोइरालाले) घटनामा आफ्नो संलग्नता स्वीकार गरेको छ ।'

हत्या कुन समयमा, कसरी भयो ? हत्यामा कस्तो हतियार वा वस्तुको प्रयोग भयो ? हत्याको कारण के थियो ? शव कसरी नष्ट गर्न खोजियो ? यस्ता थुप्रै प्रश्न छन्, जसको स्पष्ट जवाफ प्रत्येक आपराधिक घटनाका लागि अनिवार्य छ । अनौपचारिक रूपमा प्रहरीले दिने फुटकर बयानले घटनालाई झनै रहस्यमय बनाएको छ ।

प्रहरी स्रोतको हवाला दिएर कोइरालाको बयान यसरी आएको छ, 'झगडा हुँदा खुट्टा तेस्र्याइदिएको थिएँ, छिर्केनी लागेर (गीता) ढली । निकैबेर नउठेपछि छाम्दा मृत्यु भइसकेको रहेछ ।' के यो बयानले हत्यालाई दुर्घटनामा बदल्न मद्दत गर्दैन ? यो बयान कोइरालाकै हो वा उनीसँग बयान गर्न खटिएका प्रहरीमा छँदाका उनका एकै ब्याजका सुरक्षा अधिकारीको ? यदि कोइरालाले यस्तै बयान दिएका हुन् भने, बयानकर्ता सहकर्मीले किन सोधेनन्, 'त्यसोभए प्रहरीलाई खबर गर्नुको साटो तिमी आफैं शव बोकेर किन जलाउन पुग्यौ ?

कोइराला आफैंले शव जलाएको तथ्य पनि घटनाक्रमले पुष्टि गरिसकेको छ तर प्रहरी बोल्दैन । 'मैले दिनहुँजसो एसपी साबहरूलाई रन्जनले गीतालाई हतियार प्रयोग गरेर, खुकुरी हानेर, घाँटी थिचेर वा कसरी मार्‍यो भनेर प्रश्न सोध्ने गरेको छु । तर उहाँहरूले केही दिन पर्खनुस् भन्दै जवाफ दिनुहुन्न,' बिहीबार साँझ पनि हनुमानढोका पुगेर फर्केका गीताका काका रेवन्त ढकालले भने, 'अहिले पनि रन्जनमाथि डीआईजीकै जस्तो व्यवहार भइरहेको देखिन्छ ।'

कोइरालाको बयानमा संलग्न थिए, उनका प्रहरीकालीन एकै ब्याजे सहकर्मी एसपीद्वय राजेन्द्र श्रेष्ठ र सुरेशविक्रम शाह । प्रहरी इन्स्पेक्टरमा एकैजस्तो समयमा भर्ना भए पनि सशस्त्रतिर लागेकाले कोइराला डीआईजी भए । श्रेष्ठ यतिबेला महानगरीय प्रहरी परिसर काठमाडौंका प्रमुख छन् भने शाह महानगरीय अपराध महाशाखामा कार्यरत छन् ।

कतिपय सन्दर्भमा डरधाक देखाउनेदेखि सामान्य हातपातसमेत गरिन्छ, अनुसन्धानका क्रममा । प्रहरी यातनाका थुप्रै घटना सार्वजनिक भइसकेका छन् । तर हत्याजस्तो जघन्य अपराधमा संलग्न कोइरालामाथिको अनुसन्धानमा भने उनका 'मित्र' हरूलाई अघि सारियो र 'भन न यार' को शैलीमा बयान लिइयो । बयानकर्ताको छनोटमा पनि प्रहरीका हाकिमहरूले विवेक प्रयोग गरेको देखिएन ।

अनौपचारिक कुराकानीमा कोइरालाका प्रहरी सहकर्मीले सञ्चारमाध्यममा चुहाएको भनाइ पनि आश्चर्यजनक छ । उनीहरू भनिरहेका छन्, 'त्यसले -रन्जनले) कसरी यस्तो गर्‍यो, हामीलाई अझै विश्वास लागेको छैन । उसँग बयान लिँदा आँसु नै झर्‍यो, निकै दुःख लागिरहेको छ ।' कोइरालाले अपराध स्वीकारिसकेका छन्, यतिमात्रै भनिरहेका छैनन् कि कसरी गरे त्यो कुकर्म । तर उनका सहकर्मी बयानकर्ता भनिरहेका छन्, 'हामीलाई अझै विश्वास लागिरहेको छैन ।' अपराधीले अपराध कबुल गर्दा पनि नपत्याउने अधिकृतहरू अनुसन्धानमा खटिरहेका छन्, उनीहरूका हाकिमले विश्वाससाथ खटाइरहेका छन् ।

पत्रकार सम्मेलनका क्रममा पनि आफ्नो पि्रय 'मित्र' को कर्तुत भन्नुपर्दा आँखाबाट आँसु झर्ला भनेर पो डराइरहेका छन् कि अनुसन्धानकर्ताहरू ? प्रश्न उठ्नु स्वाभाविक छ । पत्रकार सम्मेलनमार्फत घटना सार्वजनिक नगरिनुमा अनुसन्धान पूरा नभएको बहाना बनाइरहेको छ, प्रहरीले । तर कोइरालासँग बिहीबारबाटै सरकारी वकिलले बयान लिन थालिसकेका छन् । यो अवस्था भनेको प्रहरीको अनुसन्धान सकिएपछिको हो ।

सरकारी वकिलले बयान लिन थालिसकेपछि प्रहरीको काम भनेको कोइरालालाई सुरक्षितसाथ हिरासतमा राख्नु र बयान चलुन्जेल सुरक्षासहित सरकारी वकिलको कार्यालयसम्म पुर्‍याउनु र ल्याउनुमात्र हो । बयान सकिएपछि सरकारी वकिलको कार्यालय आफैंले अदालतमा मुद्दा दायर गर्छ । त्यसैले अनुसन्धान नसकिएको प्रहरी तर्क आफैंमा हास्यास्पद छ ।

उच्च प्रहरीस्रोतका अनुसार आइतबार कोइराला पक्राउ परेको दिनभर 'मतियार' हरू खडा गर्ने कसरतमा समेत लागेका थिए, उनका शुभचिन्तकहरू । तर गीता हत्या प्रकरण कोइरालाको एक्लो सनकको परिणाम भएको सार्वजनिक भएपछि र घटनाक्रमबाट पनि त्यसो गर्न सम्भव नदेखिएपछि त्यो प्रयास तुहिएको थियो ।स्रोत:सरोजराज अधिकारी/कान्तिपुर